Ook dit is het leven in BA, aangrijpend, confronterend en soms choquerend!

De tegengestelden zijn hier enorm, elke dag worden we 

geconfronteerd met rijk en arm.

Op straat hier in Recoleta, waar we toch al een 

paar weken wonen, zie je meestal heel

normale mensen, goed verzorgd, families met kinderen, 

kinderen in uniform die naar

school gaan, oudere mensen die met hun hondje wandelen... enfin, 

het normale leven gelijk bij ons.

Maar als je verder kijkt zie je plots op straat 

een matras en een paar plastiek zakken, 

dat is dan de woonplaats van een clochard. 

Er zijn zowel vrouwelijke als mannelijke

clochards. Nochtans in deze mierenhoop van mensen 

zijn er relatief weinig, ik had erger

verwacht, maar degene die hier dan wel rondlopen 

zijn erg vervuild en hebben geen schoenen aan, 

ze lopen op hun blote voeten of hun versleten sokken 

en hun enige kleren die ze nog hebben, 

hebben ze aan. 

Dat is zeer triestig om zien, ik vraag mij soms af, 

hoe kunnen die mensen zich toch zo laten gaan, 

ze leven mensonwaardig, 

zelfs dieren zijn properder op zichzelf.

Dan zie je  kinderen op straat die van alles verkopen. 

Dat zijn verzorgde kinderen van arme families, 

die noodgedwongen spulletjes, zoals balpennen, papieren zakdoekjes, 

kauwgum, moeten verkopen om hun steentje bij te dragen om te kunnen overleven.

Een tijdje geleden had ik een klein incidentje met zo'n klein meisje. 

We hadden gedaan met eten in een restaurant en 

Luc was naar het toilet en had een briefje van 5 pesos (50 bef) op

tafel laten liggen als fooi voor de ober. Dat meisje komt binnen en 

begint alle tafels af te schuimen om toch maar iets kwijt te geraken,

ik zag het sprookje, 'het meisje met de zwavelstokjes al voor mij', 

ik vond het heel zielig. Dus ik neem die 5 pesos, roep het meisje 

en geef het briefje aan haar, zonder iets van haar koopwaar 

te willen aannemen. Ik dacht dan kan ze dat verder verkopen en nog

iets meer verdienen, maar dat is dus mis, ik moest iets aannemen, want anders is het 

bedelen en daar zijn ze heel gevoelig voor, ze hebben een groot eergevoel.

In de restaurants is de bediening niet in de rekening inbegrepen, 

dus er wordt verwacht dat we 10% tip geven. 

Hier verdienen de obers heel weinig omdat bijna niemand 10% tip geeft,

wij wel.

Voor dat we hier in Recoleta woonden, logeerden we in San Telmo, de tangowijk, 

een armere buurt, wel een zeer toeristische buurt.

Elke zondagavond is er buiten op Plaza Dorrego tangobal, 

dan komen de mensen van de buurt tango dansen en zijn ze op 

hun paasbest gekleed. Dan zie je ook kostuums die fel verouderd 

en bijna versleten zijn, ook de kleding van de dames is wat sjofel, maar ze 

kunnen dansen en ze zijn heel fier. Hier heerst een zeer nostalgische sfeer, met de 

melancholische tangomuziek. Het is wel erg fijn om er deel van uit te maken.

Dan zijn er nog de 'cartoneros', dat is de armste bevolking. 

Die recycleren papier, karton, plastiek, enz. 

uit de vuilzakken die de porteros van elk appartementsgebouw, 

elke dag buiten zetten, 

en brengen dit naar de voorziene plaatsen en krijgen hier wat geld voor.

Die 'cartoneros' doen wel een fantastische job, je ziet mannen, 

vrouwen en kinderen met karton zeulen. 

Ze zijn erg goed georganiseerd, hoe ze het doen weet ik niet, 

maar iedereen heeft zijn straten of buurt en 

er is geen onenigheid onderling. Je ziet dus altijd dezelfde

mensen in je straat die de vuilzakken uitpluizen 

om het te recycleren vuil te sorteren.

Als ze hier een systeem zouden voorzien dat iedereen 

zijn vuil moest sorteren, zoals dat

in België het geval is hadden deze mensen 

geen werk meer en dat zou een ramp zijn.

De regering er mee bezig om de cartoneros 

een sociaal statuut als arbeider te geven.

Dan zijn er de rijken, we zijn eens naar een tennisclub 

gaan informeren en gaan kijken.

Dat is pure luxe en sommigen zijn onbetaalbaar, ook voor ons. 

Er is een chique zwembad, een fitness, wel 40 onberispelijke 

tennisvelden, waar de rijkeluiskinderen tennisles krijgen met ballenraper. 

Daar zie je ook de duurdere auto's. 

Deze clubs zijn ook gelegen in een parkrijke groene omgeving.

Ja, hier is veel te zien en te beleven. 

Soms ben ik wel gechoqueerd als ik weer iets zie van

'dat kan toch niet', maar hier kan alles en zie je alles, 

er wonen natuurlijk ook 11.000.000 inwoners op een 

betrekkelijk kleine oppervlakte. Dat is evenveel volk als in heel België.

Als je alles zou zien, wat er in heel België gebeurt, 

dan is dat waarschijnlijk ook altijd niet zo fraai.

Tot hier een andere kijk op deze toch wel fantastische stad!

Luc en Marleen

Klimop valt 20 meter naar beneden!

Vandaag heeft een ferm onweer de hele stad opgefrist. Voor onze ogen viel een klimop van vele jaren oud van de muur naar beneden, waarschijnlijk door het gewicht van het water dat met bakken uit de hemel viel. Ik heb het gevoel dat we de enige getuigen waren van dit voorval. Enkele ramen die door de plant waren bedekt krijgen nu weer volle licht en andere zijn afgesloten van de buitenwereld. Ik vraag me af wat de mensen achter die ramen hiervan denken?

Wanneer zullen ze merken dat er iets veranderd is aan het uitzicht. En wie woont er eigenlijk achter die ramen waar we lichten zien aan en uitgaan. De stad behoudt de anonimiteit van velen.

Vandaag gaan wandelen in "Santa Fe", een van de grotere avenues in BsAs. Heel mooie winkels met allerlei assortimenten. Bijvoorbeeld een grote winkel met alleen maar dingen in plastic. Huishoudartikelen in alle kleuren, een ongelooflijk assortiment dat me doet denken aan New York waar sommige winkels zich ook uitstrekken over een volledig huizenblok. Van de ene straat naar de andere. We hebben nog wat spullen gekocht voor het appartement dat er nu echt gezellig begint uit te zien. Onderweg nog een bos grote witte rozen meegenomen. In België komen die van Mexico, hier weet ik het niet. Alleen ruiken ze echt naar rozen, een geur die je bij onze snijbloemen nog nauwelijks terugvindt.

We moesten vandaag nog een vertaling laten maken uit het Frans van een vermelding op een uittreksel uit de huwelijksakte. Dit alles om een DNI nummer te kunnen bekomen. Dit nummer heb je overal nodig. Het zal nog wat duren eer we het hebben.

Vandaag heb ik vis gegeten in "DUERO". Een prachtige moderne zaak in de avenue "Santa Fe".

Vis is hier niet echt aan de orde. Het is gewoon hun ding niet behalve zalm die hier heel lekker is. Weer te grote porties die niemand op krijgt. Vriendelijke bediening, een fles lekkere witte wijn voor 250 bef! De wijn in het restaurant is hier x2 van in de winkel. Dat is wel beter dan de x4 in België. Koppijnwijn bestaat hier niet. Ieder glas is lekker en met liefde opgediend. De Argentijnen drinken trouwens weinig wijn, zo te zien. We laten ons dus wel kennen.

In het appartement hebben we weer een lek gehad in de waterleiding. Eerst dacht men dat het in het appartement naast ons was. Na daar flink wat muur te hebben weggekapt kwamen ze bij ons uit. Daar ook nog wat gekapt en dan de lek gevonden aan een kraan van de verwarming die in de muur verborgen zit. Daar moesten dan de mannen van de gas weer voor komen. Stuk buis weggezaagd, nieuwe buis tussen gezet en met grote lasflessen in de gang het boeltje hersteld.

Ik hoop dat de kinderziektes van het appartement stilaan de deur uit geraken. Het is iedere keer stof en vuil en werkvolk over de vloer. Ze zijn wel heel tactvol en proberen de hinder zoveel mogelijk te beperken...

Marleen gaat morgen vidé maken. Alleen de vidékoekjes vindt je hier niet zomaar, daar zal ze wel iets op vinden. Marleen maakt de beste vidé van Europa maar nu nog zien of ze haar reputatie kan waarmaken in Zuid-Amerika?

Gisteren hebben we het museum van Evita Perron bezocht. Gehuisvest in een prachtig groot huis van de stichting Eva Perron die zich bezighoudt met het leven van Evita altijd in herinnering te brengen. Kleding, boeken, films, voorwerpen uit haar leven, alles mooi tentoongesteld. In de tuin is een mooi terras met mogelijkheid tot het nuttigen van allerlei lekkere dingen. Als je hier zit geniet je van een opperbeste sfeer van BsAS. Het weer is hier natuurlijk weer  een hoofdrolspeler. De taxis die we nu nemen moeten nu wel airco aan boord hebben. De lucht is erg zwoel en de uitlaatgassen hou je best buiten.

Het verwonderd me iedere keer opnieuw dat die chauffeurs hun straten zo goed kennen. Aangezien alle straten bijna eenrichtingsverkeer hebben moeten ze in de juiste straat afdraaien om bij het gevraagde huisnummer uit te komen. Ze hebben daarvoor speciale boeken om te raadplegen maar dat zie je ze zelden doen. Het zijn gewoon cracken in hun vak. dat de taxi's goedkoop zijn heeft natuurlijk ook te maken met de prijs van de benzine: 23 bef per liter!!!

Hun rijstijl is en blijft legendarisch. Als een file of een verkeerslicht in zicht is gaan ze meteen op de witte lijn rijden om dan naar links of rechts te kunnen aansluiten naargelang het vlotter verloopt. Pinkers zijn ook meestal decoratieartikelen. Het is merkwaardig dat er relatief weinig ongevallen gebeuren.

En nu hopen dat morgen de zon weer schijnt!!!

Luc en Marleen

BUENOS AIRES

We hebben meubelen,we hebben huisgerief....en internet!!!

Het is ongelooflijk hoe vlug een mens aan alles went vooral als het een uitbreiding van je comfort betreft. Vrijdag is onze computer aangesloten op het internet en nu zijn we terug dichter bij België. Als we naar terzake keken leek het niet zo goed te gaan ginder. Soms is het beter niet alles te weten. Het is wel goed om eens wat nieuws van het thuisfront te horen natuurlijk maar het best is dat we nu over mail,chat,web,skype en blogmogelijkheden beschikken zonder de deur uit te moeten!

De koude douche van de verhuisperikelen is al wat weggeëbd door de nieuwe mogelijkheden van de computer. We kunnen nu ook naar onze CD's luisteren die we meebrachten en dat is zeker een pluspunt aangezien bij ons altijd muziek speelt in huis. We hebben nu al eens gebeld met de familie in België. Met de webcam heb ik stukken van het appartement kunnen laten zien maar nu moeten we binnenkort wat beeldmateriaal doorsturen van ons optrekje hier. Blijkt dat velen echt geen benul hebben van hoe de stad eruitziet en hoe het er hier aan toegaat.

 Gisteren zijn we gaan kijken naar een tennisclub maar het bleek geen echte club te zijn, alleen terreinen die kunnen gehuurd worden. We zetten onze zoektocht verder. De bakker wist me te vertellen waar die club was maar voor het juiste adres moest ik om de hoek langs de kapper gaan. Daar was het erg druk en de vier haarkappers keken bezorgd naar mij toen ze me in het deurgat zagen staan. De opluchting was groot toen bleek dat ik niet gekomen was om mijn haar te laten knippen. Toen ik naar de club vroeg viel het kapperssalon stil en wou iedereen me uitleggen waar het was. Zelfs de dames die gekapt werden draaiden hun stoel naar mij en probeerden uit te leggen waar ik moest zijn. Het duurde toch even eer ze tot het besef kwamen dat de straten mij vrij onbekend in de oren klonken. Zeg, zei er iemand, die man spreekt al Spaans en dan verwachten jullie ook nog dat hij de straten van Buenos Aires kent !!!

Iemand heeft toen de schaar neergelegd en heeft me het adres opgeschreven. Dit typeert de mensen hier. Er hangt een positief racisme tegenover Europa in de lucht. En bij de kapper hadden ze weer een nieuw gespreksonderwerp.

Daarna zijn we in een grote Carrefour shopping beland. Ze hebben alles. De volle karren worden vakkundig door personeel overgeladen in kleine bakken die aan huis geleverd worden voor een prikje. We hebben ook iets gegeten in de lokale lunchgarden maar dat viel tegen. Om het goed te maken ben ik dan maar een lekker stuk taart gaan eten. De "lemon pie" is prachtig versierd met mooie witte dotjes meringue...

Daarna te voet naar huis. We nemen dikwijls een taxi om ergens te geraken en gaan dan te voet terug voortgaand op onze "spontane" oriëntatiezin. Dat valt al wel eens tegen maar zo komen we wel overal en leren de stad kennen. Die wordt zo ook iedere dag een beetje kleiner.

Wat ons weer opviel zijn de vele parken en pleinen en bomen in bijna alle straten. Vele lentebloesems zijn van een fris paars en dat geeft een prachtig lentebeeld. De bloesems beginnen nu af te vallen en dan ligt de straat bezaaid met mooie paarse bloemetjes.

Op veel plaatsen trekken ze nieuwe gebouwen op. Altijd met een mooie look en afwerking. Dikwijls denken we dan: Hier zouden we wel kunnen wonen... We leggen hier kilometers af.

Vandaag gaan we de Japanse tuin bezoeken. Zal wel lijken op de Japanse tuinen in België denk ik. Tot zover het nieuws uit Buenos Aires.

Tennis: Spanje leidt met 2-1 in de finale van de Davis cup tegen Argentinië. Vandaag moeten nog twee enkelspelen worden afgewerkt. "We" kunnen dus nog winnen!

Groeten aan iedereen

Tot binnenkort,

Luc en Marleen

PS. het weer: 25°C en zon, normaal dus.

Thuis in BsAs

Joepie, onze meubelen zijn garriveerd en ze staan op hun plaats.
Het was precies een beetje Sinterklaas voor ons.
Zo van waw, dat hebben we ook bij en
dat ook en dat....
Het gelukkigst zijn we met de computer,
morgen wordt hij aangesloten op het internet
en kunnen van thuis chatten, skypen, mailen en bloggen.
De verhuis wel een dure grap,
onze internationele verhuisfirma heeft ons ook in de kou laten staan,
de internationale transportfirma in Argentinië
wist ook niet wat we juist moesten hebben of welke
verzekeringsmaatschappij ons de juiste papieren kon
bezorgen om onze spullen te relaesen
bij de douane,wat ik maar raar vond,
maar hopelijk zijn we dat vlug vergeten.
Via de juiste mensen hier ter plaatse, zowel hulpzame Belgen
als Argentijnen hebben we alles toch in orde gekregen.
We zullen via de organisatie ¨Vlamingen in de Wereld¨, de mensen
die van plan zijn om naar Argentinië te verhuizen,
op de hoogte brengen van de douaneformaliteiten hier.
Tot hier dit kleine berichtje.
Luc en Marleen

Koude douche, letterlijk en figuurlijk!!!

Ons appartement is nog steeds ongemeubeld. Vandaag hebben we voor het eerst binnen ontbeten wegens een te frisse wind. Vannacht heeft het trouwens nog eens flink geregend.
De meubelen zijn nu wel in zicht. Maandag is beloofd dat men alles zou leveren.
We hebben uiteindelijk een verzekeraar gevonden via een vriend. De douanen werken op hun eigen tempo en nadat alle papieren in orde waren heeft het nog twee dagen geduurd voordat ze wilden tekenen. Nu hopen dat in die container onze goederen zitten want de naam van het schip klopt niet met de gegevens die we kregen van onze verhuisfirma. Ook het gewicht is veranderd. Dertig kilo meer op 6 weken, hopelijk is alles niet nat geweest en daardoor verzwaard.

De tarieven van opslag veranderen constant. De prijs schommelt per schijf van 5,10 of 14 dagen maar niemand kent de juiste prijs. Alles bij mekaar hebben we hier nog 55.000 Bef moeten neertellen om onze spullen vast te krijgen. Koude douche dus.
Maar we zitten voorlopig ook zonder warm water. De boiler heeft het al voor de tweede maal laten afweten. In de tweede badkamer (bijna ieder appartement heeft hier twee badkamers) is een lek onstaan en heeft waterschade veroorzaakt in het appartement onder ons. Dus hebben ze de vloer moeten opbreken om alles te herstellen. Maandag komen ze nieuwe tegels zetten!!!

Verder alles in orde. We genieten van wat we al hebben. Gisteren hebben we overal verlichting gekregen. Inbouwspots, zeer mooi en efficiënt. Stilaan geraken we op ons effen hier.
In de buurt oefent het slechtste popgroepje van de stad maar gelukkig zijn ze zelf nogal vlug moe en duurt het niet te lang.
Het is heerlijk wandelen door de stad met bijna overal bomen die schaduw geven. 'S middags gaan eten is interessant omdat ze dan een dagmenu aanbieden met keuze van 2,3 schotels voor een zeer redelijke prijs.
We worden stilaan gewoon aan de stad met zijn eigenheden.
De moeder van Marleen is terug wat beter. Hopelijk blijft het de goede richting uitgaan.

Tot binnenkort,

Luc en Marleen

Ontbijttafel van 15 centimeter bij 8 meter negentig cm

Hallo Iedereen,

Ons appartement is bewoond maar er ontbreken enkele essentiële onderdelen.
We hebben twee stoelen maar nog geen tafel en dus hebben we de reling van het terras gebruikt als tafel. We hebben wel al een grote frigo-diepvries die werkt, hetgeen je hier zeker nodig hebt.

Onze bagage zit nog steeds vast bij de douane. De onderhandelingen zitten wat vast. We zijn voortdurend op zoek naar oplossingen en mensen die ons kunnen helpen.
Van de werking van de gewone diensten kunnen we zeker niet klagen. Ruime openingsuren, vriendelijke bediening, enz. Er zijn vele kleine middenstanders die hun zaakjes volstouwen met allerlei produkten. Ook veel 24u kiosken met snoep,drank,enz.

De regel dat eten en drinken hier veel goedkoper zijn blijft geldig, ook in de supermarkt.
De prijzen schommelen tussen 33 a 50 procent van in België. We hebben onze Delhaize al gevonden op een paar blokken afstand van het appartement. Die heet "COTO" en je vindt er alles. Het is nog wat zoeken naar de produkten van onze smaak. Voor iets meer dan een Euro wordt alles thuis geleverd, praktisch voor wie geen auto heeft. De taxichauffeurs vervoeren niet graag boodschappen en vooral geen flessen uit vrees voor scherven en vlekken.
De bakker is nu echt om de hoek (40meter) en kent mij al. De broodjes zijn lekker maar wel anders. Vooral een groot aanbod koeken en zoete hapjes, ook croissants (medio luna) zijn hier zeer geliefd.
We krijgen verschillende tips voor weekendactiviteiten maar zijn er nog niet klaar voor. We willen eerst onze bagage vastkrijgen. Dat vergt wel energie en geeft veel ergernis. Het appartement valt heel goed mee en zoals ze hier altijd zeggen. Het komt allemaal in orde....Todo bien...

De moeder van Marleen is terug opgenomen in het ziekenhuis. Dit is ook weer een zorg die ons bezig houdt. Voorlopig hebben we alleen contact per mail, soms ook eens bellen.
We hopen op beterschap voor haar maar de toestand is nog onzeker.

Vandaag zondag is het rustig in de stad. Dat geeft een luilekker gevoel. De straten zijn meestal overschaduwd met grote platanen waarvan de takken tot aan de ramen van de overkant reiken.

Tot zover het nieuws van LenM uit BA.
Tijd voor een terrasje....

Tot binnenkort,

Luc en Marleen

Buenos Aires photo in Palais de Glace

Vandaag een grote fototentoonstelling gezien in Recoleta. De belangrijkste fotogalerijen van Zuid-Amerika nemen hier aan deel, de laatste dag, veel volk. Zeer uiteenlopende onderwerpen meestal van goede tot zeer goede kwaliteit.
Ook zeer gevarieerd in technische benadering. Soms heel sober en met prachtige materialen, dan weer er helemaal over. Grote foto's achter dure plexi's, prachtige digitale prints, mooie reeksen enz. Een verademing na al het gerommel met onze bagage. We lopen hier een paar uur rond en vergeten dat de zon schijnt.
Daarna iets gaan drinken bij de Paseo de Recoleta. Dit is in de buurt waar we gaan wonen en waar we nog veel zullen rondhangen...
Alle gelegenheden hebben veel personeel die hun best doen om mensen te verwelkomen (soms ook wel binnenlokken). Overal delen ze papiertjes uit, je kan er achteraan op schrijven dus nemen we ze maar aan. Het bulkt van de eet-en drankgelegenheden, nieuw,oud,mooi,versleten enz. Het kan nog wat duren voor we onze voorkeurplaatjes gevonden zullen hebben.
Vandaag ook in het parc Thais gewandeld. "Thais" is de architect die verantwoordelijk is voor de vele mooie parken in BsAs. Het park dat naar hem genoemd is is niet veelbetekenend als daar niet "La Flor" zou staan, een immens metalen beeldhouwwerk van een bloem met kelkblaadjes en stampers en meeldraden. Bovendien sluit de bloem zich bij het vallen van de duisternis. Alles staat in een enorme cirkelvormige waterpartij in een groene omgeving.
We komen nog eens terug om de bloem te zien sluiten...

Gisteren hebben we het saldo van ons bed betaald. We wilden dit eerst doen bij de levering maar de firma wil geen geld meer ontvangen onderweg nadat ze vorig jaar beroofd werden van 17000 pesos (ongeveer 170000 Bef). Dus geven we ze het voordeel van de twijfel en hopen dat ze morgen leveren. Het valt op dat alle firma's korte levertijden hebben. Het lijkt wel of ze zitten te wachten op een bestelling. Ofwel zijn ze heel goed georganiseerd???

In San Telmo hebben we wel de beste bakker gevonden. Lekker brood is hier niet echt te vinden. De Belg die we kennen bakt zelf. Maar ze hebben lekkere croissants, koekjes,pralines,enz
De bakker verkoopt ook bereide schotels en allerlei nevenprodukten. Honger lijden is niet nodig.
Op de stoep was vanmorgen nog een lesbisch koppel druk aan het vrijen bij een literfles bier.
Op straat zie je van alles. Niemand stoort zich aan iets. Grootstad toestanden.
Op een halfuurtje kunnen we langs Peru,Chili,Mexico en Venezuela wandelen. Dit zijn straten vlak in de buurt.
Over het weer praat niemand, dat is altijd goed, en zeggen dat het dezelfde zon is die bij ons niet wil schijnen...
Morgen krijgen we de sleutels van ons appartement. Dat wordt tijd, we zijn hier precies 1 maand.
Veel groeten in België.

Luc en Marleen