Griep en angina pectoris

Alles verliep prima tot een tiental dagen geleden. Nog gaan eten met een paar vrienden op een terras. "El Campechano" is een "parilla" (barbecue) restaurant in de buurt. Het is een van de mooiste terassen van Buenos Aires. Vooral sinds de heraanleg van het park met kleine speeltuin, het omleggen van de buslijnen die er passeerden en de nog steeds prima ligging. Je kan er in de zon zitten maar bij erg warm weer wordt een "dak" van blauwe parasols geopend....
Zaterdag allebei ziek. Marleen een dijk van een angina. Door de vrij hoge koorts wilde ze niet meer te voet naar de spoed gaan die hier op 100m vandaan is. Dus ik allleen naar de dokter van wacht. Eerst betalen, aanschuiven aan de kassa, wachten in de wachtzaal, gelukkig met TV, nieuws gevolgd. Vooraf aan de balie vertellen wat het probleem was. Ik heb de symtomen van Marleen en mezelf samengevoegd zodat ze me toch op de dokter lieten wachten...
Dan naar de apotheker van wacht, gelukkig aan de overkant van de straat. Pillen, hoestsiroop, keelspray, vicks om te dampen, enz...
De dokteres had me bovendien haar GSM gegeven voor mocht het niet beteren. Dit gold vooral voor Marleen die hoestbuien beleefde waarvan ik dacht, nu moet ik de ziekenwagen bellen!
De volgende avond 19.30u dus op die zelfde gsm gebeld. De sympathieke dokteres zat op de bus om naar haar werk te gaan en haar tweede dag van wacht te beginnen. Bueno, ik kom langs voor ik naar de kliniek ga. Onderzoek verloopt op dezelfde manier als het mijne de avond voordien. Korte zinnen in het Spaans met verklarende gebarentaal. Slijmen?, Hoesten?, Slechte adem?,
In bed blijven!, Geen Airco, tenzij in de kamer ernaast (Oef). Veel drinken. Om de 8u een tablet bij het eten. Natuurlijk is het 8ste uur helemaal geen etensuur. Dan maar met een stukje brood of....chocolade! Mexicaanse griep dokter? Nee hoor niets met te maken! Besliste antwoorden, ervaring zat in een land waar de spoed toch wel wat te verwerken krijgt op een nacht. Dan even mee naar de spoed voor een nieuw voorschrift, sterkere medicijnen. Dokter hoeveel moet ik betalen voor het huisbezoek?
"No te preocupes" (denk er maar niet meer aan). Gratis? ja hoor, een dokter die we voor de 2de keer ontmoeten, Marleen voor het eerst. Moet kunnen? Misschien wel maar in ons landje nooit meegemaakt...
Mijn keelpijn ging eveneens over in een hoest waarvan ik me niet kan herinneren het al te hebben meegemaakt. Niet kunnen slapen, niet diep kunnen ademen tenzij die ademhaling onderbroken wordt door HOESTbuien.
Volgende dag niet kunnen eten, lezen, enz. Normaal functioneren was er niet meer bij. Nu 10 dagen later is eindelijk het normale leven weer begonnen. Iets eten,iets drinken, een terrasje doen....
De mensen zijn hier zoals in België. Iedereen wil gelukkig zijn en niet met die vervelende symptomen te maken hebben.
En ook de twijfel van als het beter is, aangezien ik nooit echt veel koorts had maar ook niet genas dacht ik op weg te zijn naar de angina pectoris van Marleen.
Tot de Kerstavond ons feestje bij ons thuis in twijfel moeten trekken, afwachten... Wij zullen het hoofdgerecht wel maken Marleen... Als het niet gaat dan.... enz. Allemaal meegevallen, dat Kerstfeestje.
Heel lekker,leuk en gezellig. Van de griep geen foto's vanwege niet om aan te zien!
Hier enkele vrienden die op het etentje waren. Bijna iedereen Belg, voertaal Nederlands.
Oudjaar vieren we met onze Argentijnse vrienden... in het Spaans want geen van hen spreekt Engels of iets wat we kennen.

Diploma-uitreiking in Pilar

Donderdag waren we te gast bij de IAE Business school van de Universidad Austral in Pilar. Pilar ligt op een half uur rijden van Buenos Aires. Onze vriendin Heleen studeerde er af als "Maestría en Dirección de Empresas", zeg maar Gegradueerde in Business management. De school is gefinancierd met privé kapitaal en dito sponsers en dat is er aan te zien. Een prachtige campus midden in de natuur. Prachtige leslokalen, aulas enz. alles in een natuurlijke groene omgeving. Zonder uitnodiging kwam je er dus niet binnen. Das en jas verplicht. Op de uitnodiging werden we ook verzocht om op tijd te zijn want alles zou stipt om 19u beginnen.
In Argentinië begint niets op tijd en na een uur wachten deden de "alumnis" hun intrede. Allen met toga, verschillende kleuren voor de professors, alnaargelang tot welke universiteit ze behoorden. Na een veel te lange ceremonie en veel te veel toespraken kregen dan een 250 studenten hun diploma in handen. Daarna volgde er een mooie receptie, beter dan doorsnee. Het weer was prachtig en alles was buiten gepland, met succes. Heleen zoekt nu werk in BsAs en hoopt hier te kunnen blijven.
Enkele foto's illustreren deze indrukwekkende avond die wel erg Noord-Amerikaans aanvoelde ware het niet dat alles in het Spaans verliep. Argentijns volkslied en Europese hymne incluis...!

feest van ABBA (asociatión de Belgas en Buenos Aires)

Onlangs hadden we een diner met Belgen die in Buenos Aires wonen en lid zijn van ABBA.
We kennen er al veel mensen van maar ontmoeten telkens ook nieuwe gezichten.
Het diner ging door op een prachtige locatie, nml. het clubhuis van de "Yachtclub Argentino".
Zelfs de taxichauffeur had moeite om het te vinden. Gelukkig had ik voordien al eens gekeken op het stadsplan en kon zo vermijden dat we bij de verkeerde yachtclub terecht kwamen.
Waar de Argentijnse keuken wel goede ingrediënten gebruikt maar meestal zonder veel verbeelding, was er hier meer moeite gedaan. Reeds op de receptie konden we genieten van heerlijke hapjes, zeer origineel gepresenteerd. Ook de maaltijd zelf was lekker en de porties eens niet overdreven. Misschien een Belgische kok aan het fornuis?
De locatie was zeer mooi met zicht op de haven en de yachthaven. Al bij al een leuke avond. Hiemee waren de Belgen er op tijd bij om het jaar af te sluiten.
Hierbij enkele foto's van de avond van ABBA.

Ons appartement (deel 2)

Ons appartement

Ons appartement waar we wonen vanaf eind augustus ziet er eindelijk wat in orde uit. We hebben aanpassingen gedaan in zowat iedere ruimte en vooral om meer bergruimte te creëren. Dus sturen we nu enkele foto's van hoe het er uitziet.
Groetjes aan iedereen uit BsAs....

La Fundación Patagonista

De overleden zanger Dirk Van Esbroeck en Dree Peremans (radioprogramma "het einde van de wereld") hebben 20 jaar geleden op een Brussels terras de Fundación Protagonista opgericht. Rond een deel van Argentinië in het Zuiden van het land dat Patagonië heet bouwden ze een wereld op in hun verbeelding, gebaseerd op lectuur, muziek en andere waarnemingen. De groep breidde zich uit en de gemaakte kunstwerken resulteerden in verschillende tentoonstellingen in België. Op 28 oktober 2009 werd in het Cultureel centrum "Borges" in Buenos Aires dan een grote overzichtstentoonstelling geopend met prachtig werk van een 40-tal Belgische kunstenaars met medewerking van Minister Guy Vanhengel en een aantal belangrijke sponsers uit België en Argentinië. Op de opening kwamen we dan oud-collega's tegen van Sint-Lucas Brussel waaronder Luk Tegenbosch en Guido van Hellemont (van Lamp, Lazarus en Kris) en medewerker aan de VRT. De opening was een overweldigend succes met heel veel lofbetuigingen aan de kunstenaars die de sfeer van Patagonië wisten te vatten in allerlei disciplines maar telkens met een dosis humor en zonder er ooit fysisch aanwezig geweest te zijn. De receptie werd verzorgd op zijn Belgisch door Kaat en haar personeel met Belgische Leffe en allerlei lekkernijen waar de Argentijnen (en ook de Belgen uiteraard) zich met veel enthousiasme te goed aan deden.
Het werd weer vrij laat maar het aantal Belgen dat iets heeft met Buenos Aires en die wij hebben leren kennen is weer flink gestegen... (geen foto's wegens camera vergeten).

1 jaar in Argentinië

Op zaterdag 3 october zijn we net een jaar geleden in BsAs geland. Dit hebben we gevierd met een etentje in een spaans restaurant: "Palacio Español" Het restaurant is gevestigd in een van de vele prestigieuze gebouwen van BsAs. We zijn gaan eten met een bevriend Belgisch-Argentijns koppel die ons hier van in het begin wat wegwijs gemaakt hebben.
Zoals gepland blijven we nog wat in Argentinië. Er is hier nog veel te zien en we zijn dan ook van plan om er mee door te gaan.
wordt vervolgd...

Cultureel centrum "Borges"

Boven de winkelgalerij "Pacifico" in het drukke centrum van BsAs bevindt zich dus het cultureel centrum Borges. Beneden merk je er weinig van en lijkt het een groot modern winkelcentrum met grote merken, eten, drinken enz...
Boven zijn er dus verschillende tentoonstellingszalen met goede omstandigheden van licht en ruimte om dingen te tonen. Tussen de zalen loop je in een galerij die de rijkdom van BsAs in de jaren '30 en later nog volop laat zien. De architectuur mocht toen echt wel prestigieus zijn. We genieten ervan en hopen dat nog veel gebouwen in deze stijl (BsAs heeft er nog veel) voor altijd zullen bewaard blijven.

World press photo 2009

De laatste dagen bezochten we een aantal fototenstoonstellingen. Die van ALDO SESSA in het cultureel centrum van Recoleta liep op zijn laatste dagen en dus maar even binnengewipt. Een openbaring. De man moet al niet meer zo jong zijn en is een gerenomeerd Argentijns fotograaf. De overzichtstentoonstelling laat niets aan het toeval over. Presentatie, kwaliteit van de foto's, kwaliteit van de afdrukken, alles prima. De fotograaf heeft alle waters doorzwommen en beschikt over een goed bewaard archief. Genoten in dit overigens zeer groot cultureel centrum op 10 minuutjes van waar we wonen. (geen foto's wegens geen camera bij).
Gisteren dan naar "World Press Photo 2009" in het cultureel centrum "Borges". World Press Photo is een vereniging zonder winstgevend doel gesticht in 1955 in Nederland met als doel de persfotografie meer in het daglicht te stellen. Ik bezocht deze tentoonstelling al vele malen in België en Duitsland maar nu dus ook in Buenos Aires. In 2009 namen er 5508 fotografen aan deel uit 124 landen met in totaal 96.268 foto's. De 200 bekroonde foto's geven een overzicht van het nieuwsgebeuren in 2008 en bevatten zoals het nieuws altijd een flinke dosis miserie en geweld. Toch zijn het stuk voor stuk prachtige foto's als je ze bekijkt als fotograaf en afstand kunt nemen van de gebeurtenisssen. Dit is niet eenvoudig want iedere foto of reeks is vergezeld van een duidelijke legende (Spaans en Engels) die de foto situeert in zijn context. Het is meestal de context die meer tot nadenken stemt omdat de foto niet altijd de toedracht toont van de omstandigheden. Dit moesten we toch gezien hebben...

Vogelpark in Brazilië

We maakten een zijsprongetje naar het vogelpark aan de Braziliaanse kant van de watervallen van Iguazú. Hier zijn een 600-tal soorten samengebracht en te bezoeken in goede omstandigheden. Velen ervan zijn met uitsterven bedreigd en komen alleen nog voor in deze streek. Onlangs werd trouwens ook nog een tot nu toe totaal onbekende (nieuwe) vis gevonden in de Braziliaanse wateren. Wetenschappers leggen zich ijverig toe op de studie ervan. Maar de vogels dus... Hier zien we weer hoe de natuur veel straffer is dan wat de mens ooit kan verwezenlijken. Kleuren, vormen, gewoontes en karakters van de dieren die zich hebben aangepast aan de aanwezigheid van de mens in hun buurt. Je kan er de toekans strelen en dwergpapegaaien komen aan de rand zitten om aandacht te trekken. Iedereen heeft hier mooi verbroederd en leeft er in gemeenschap. Eigenlijk heeft men in het regenwoud hier en daar een stuk overdekt en verder de natuur min of meer ongemoeid gelaten. Op aanraden van Belgische vrienden hebben we dit onderdeel gelukkig in onze reis opgenomen. Enkele foto's illustreren ons bezoek.

Posadas

In deze stad ervaren we veel mooie plaatsen maar ook minder fraaie kanten (op weg met de taxi naar de luchthaven). Ieder bezoek heeft een dubbele invalshoek. Mooi of niet maar altijd boeiend. Omdat ik van in het begin besloten heb geen armoede te fotograferen en de confrontatie hiermee voor mezelf te houden zullen jullie ook een vrij modern Posadas zien. Het centrale plein is de plaats waar iedereen samenkomt. De koepelschildering in de kathedraal doet me aan Zuid-Afrika denken. Beeldhouwwerken, fonteinen, trendy restaurant, enz...

De missie van San Loreto

Deze missie is veel groter dan de vorige maar er bleef minder van bewaard. We zijn er alleen met de gids die ons rondleid in het Spaans maar met liefde voor de site. Deze bestaat uit 75 ha regenwoud waar de natuur soms opnieuw de plaats inneemt van het bouwwerk. Er heerst een volledige stilte. De zon is intens aanwezig en priemt tot op de grond door het hoge gebladerte. Nog nooit voelde ik me zo opgenomen door een ruïne. Het zijn altijd "oude stenen" maar hier lijk ik wel terug te gaan naar de periode waarin het allemaal levend was. Wij krijgen min of meer hetzelfde verhaal als in San Ignacio mini maar het stoort niet. Ik heb hier verder niet veel woorden voor. Dan maar enkele beelden in de hoop dat ze een fractie kunnen overbrengen van onze ervaringen.

Misiones: ruines van San Ignacio mini en San Loreto

De weg van Iguazu naar de ruines van San Ignacio bedraagt ongeveer 250 km. De weg is in goede staat en zo zien we weer een stuk van een onmetelijk land waar we doorrijden. Het regenwoud is zo uitgestrekt en zover het oog het toelaat zien we regenwoud, dennebomen van 50 jaar oud en ceders en nog andere soorten sjieke bomen waar ik de naam al vergeten ben. Onderweg soms mooie huizen met daarrond vele kleine zeer bescheiden woningen. We denken dat het van een eigenaar is van een stuk woud met de arbeiders die er werken in de bosbouw daarrond wonend! We rijden met een "remis", een auto met chauffeur zoals een taxi maar zonder meter. De prijs wordt vooraf afgesproken. Die was behoorlijk hoog voor het stuk dat we moesten afleggen maar toen we zeiden dat we een bus zouden nemen kwam de chauffeur met een voorstel aan bijna halve prijs. Niets moeten uitzoeken. Stoppen waar je wil. Alles bezoeken met een privégids ter plaatse (soms in het Engels,dan weer in het Spaans). We hebben er geen spijt van. De chauffeur was een super discrete knappe man die zijn taak onberispelijk volbracht. Hij zette ons uiteindelijk af bij het hotel in Posadas, de hoofdstad van Misiones. De ruines zijn een getuigenis van hoe de Jesuïten vanaf 1609 een aantal missies opzetten in samenwerking met de Guarani-indianen. Ze leefden in gemeenschappen en werkten samen met de Jesuïten aan de bouwwerken van hun gemeenschap. De Guarani's werden in bescherming genomen tegen de Portugezen maar ook wel sterk betrokken bij de godsdienst die de Jesuïeten naar Misiones brachten. Het bouwwerk van San Ignacio nam 30 jaar in beslag en werd later in brand gestoken. Wat er nog van overblijft wordt nu langzaam gerestaureerd en bewaard voor de geschiedenis. De sfeer is indringend. We zijn er quasi alleen met de gids die ons in vrij behoorlijk Engels het verhaal doet van de gemeenschap. Moest dezelfde situatie zich voordoen ano 2009, zouden ze zeker als sekte benoemd worden.