In San Antonio de los Cobres blijven we 1 nacht. Er is niet veel te zien. Het is er zeer stofferig omdat vrachtwagens hier aan te hoge snelheid het dorp inrijden. Bovendien steekt er een sterke wind op die een wandeling haast onmogelijk maakt. We voelen ons bovendien niet zo lekker door de grote hoogte. We drinken cocathee en knabbelen wat cocablaren (ja van de cocaïne, maar onverwerkt). Ik ga even buiten om wat foto's te maken en steek bij het terugkomen de sleutel van de voordeur in mijn broekzak na de deur zorgvuldig gesloten te hebben. Als de bediende van het hotel komt vragen of iemand de sleutel gezien heeft kan ik me hier niets meer van herinneren! Later duikt de sleutel weer op als in mijn broekzak ga voor een zakdoek. Verveeld breng ik hem naar de receptie. Met de glimlach neemt de bediende hem in ontvangst. Hij is duidelijk zulke vergetelheden gewoon. De hoogte bezorgt me de hele nacht vervelende hoofdpijn. Het ontbijt is bijzonder sober en ik ben blij als de weg daarna wat daalt naar normale hoogten. We kruisen herhaaldelijk de spoorweg van de "Tren de las nubes" (de trein der wolken), een der hoogste spoorwegen ter wereld. Het is een toeristentreintje dat er 15 u over doet langs talloze bruggen en tunnels en wondermooie landschappen om aan te komen in San Antonio de los Cobres.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten