Voordat we dit stadje (of dorp of nederzetting) bereiken zien we een wegwijzer naar een restaurantje "in the middle of nowhere". Iedereen heeft honger en we doen de omweg om iets te gaan nuttigen. We zijn de enige klanten in dit dorpje van 1 familie. Volledig zelfbedruipend. Lemen huisjes die wonderwel de hitte trotseren en binnen wat koelte bieden zonder airco. De tafels uit zoutsteen gemaakt, de stoelen met zitjes in koeiehuid. Buiten een lemen oven en een zonneoven om te koken op zonne-energie, neen dit is geen schotelantenne! Een doucheruimte met warmwater opgewekt door zonnepanelen. Een restaurant, een kerkje. Alles onder een blakende zon in een absolute stilte. Zelfs de hond blaft niet om het plaatje zeker niet te verstoren. Een vriendelijke mevrouw ontvangt ons hartelijk en serveert eten en drinken. Lekker, goedkoop en vooral met liefde bereid. Het is er uitzonderlijk netjes. De omweg zeker waard. Hierna resten er nog maar een 20 km tot San Antonio de los Cobres dat op 4890m hoogte ligt. Het hoogste punt van de reis dat we met de wagen aandoen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten