Na anderhalfjaar "tramites" of formaliteiten zijn we eindelijk in het bezit van onze DNI of "documento nacional de identidad". Hierover doen de wildste verhalen de ronde maar iedereen huivert bij de gedachte aan het lange wachten. Allerlei documenten worden afgedrukt en opgesteld. Meerdere malen hebben we onze vingerafdrukken moeten geven en wachten in zeer grote gebouwen met 200 tot 300 wachtenden vóór u. Soms buiten wachten ten tijde van de Mexicaanse griep. Je kan ook niet veel lezen want je naam kan worden afgeroepen en dan moet je naar voor gaan, zoniet gaat je beurt voorbij en moet je terug een "turno" (beurtrol) halen en opnieuw aanschuiven. Er zijn speciale mensen (gestores) die de DNI voor jou kunnen afhandelen. Het kost 3000 USDollar. De levertijd is dezelfde, alleen schuiven zij in jou plaats aan. Je moet dan ook nog zelf gaan om je handtekening af en toe te plaatsen. Alles samen denk ik niet dat we er meer dan drie volle werkdagen mee bezig geweest zijn maar het is vooral het psychologisch ongemak en de onzekerheid die het zwaar maken. Sommigen zeggen, DNI, daar geraak je nooit aan! Ondertussen is het dus gelukt en hebben we maar de volgende dag al een feestje gegeven voor wat vrienden.
Het grote voordeel is dat je met een DNI goedkoper kan reizen, genieten van allerlei voordelen bij boekingen per internet enz. Bovendien moet de Argentijn dezelfde procedure doorlopen voor zijn DNI. Het heeft iets Kafkaiaans. Ook het personeel dat er werkt heeft dat. Voor hen zijn de rijen mensen uitzichtsloos en het is niet zoals aan een kassa dat je de file wegwerkt door wat sneller de produkten in te scannen. Dus gaan ze praatjes maken onder elkaar en voortdurend elkaar consulteren in verband met de dossiers.
Maar eind goed al goed en nu maar hopen dat we hem niet verliezen want dan begint alles opnieuw.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten