Verblijfsvergunning

We hebben onze verblijfsvergunning eindelijk kunnen verlengen voor een jaar. Hiertoe zijn we 4 keer bij de "immigratiedienst" geweest gedurende 1 à 3 uur en 1x op de kanselarij voor wettiging van documenten. De administratieve diensten van de staat werken onefficiënt en tergend traag maar in België is dat ook zo, alleen hebben de meesten van ons die in België wonen daar nooit of zelden mee te maken. We ondervonden een aantal overeenkomsten met de aanvraag van onze eerste verblijfsvergunning in Brussel op de Argentijnse ambassade. De bediening was er voortreffelijk en efficiënt maar de schellen vielen van mijn ogen toen ik de medewerker een paar omslagen bestemd voor de administratie in Argentinië zag verzegelen met VLOEIBARE RODE WAS waarin dan een stempel van de ambassade werd gedrukt. Deze documenten die ondertussen hier een jaar bewaard werden moesten nu terug worden opgevraagd om te zien of we inderdaad nog solvabel waren, een vast adres hadden, nog getrouwd zijn, enz. Een bewijs van goed gedrag en zeden kregen we bij de politie na drie uur aanschuiven buiten op straat (wegens verbod op veel mensen samen in één ruimte als gevolg van de maatregelen tegen verspreiding van het virus van de Mexicaanse griep).
Op de immigratiedienst voor de verblijfsvergunning zijn de diensten opgesplitst in "Mercosur", de landen van Zuid-Amerika en "No Mercosur", de rest van de wereld. Bij de eerste groep zitten een paar honderd mensen samen. Ze wachten gelaten tot hun volgnummer verschijnt op een digitaal bord. Er wordt veel heen en weer gelopen tussen de verschillende kantoren, de kassa, loketten om allerlei bewijzen in te dienen enz. De huidskleur van de mensen heeft alle tinten van bruin. Koffie met een beetje melk tot meer melk en minder koffie. Er zijn prachtige mensen bij. Een vrouw, klein,gebogen, niet jong meer, leek helemaal uit de Andes naar beneden te zijn gewandeld om na een busreis van meer dan 1000km aan te landen in Buenos Aires. Wat brengt haar dan tot hier om in de mierenhoop te komen leven in deze stad, denk ik dan. Iedereen komt voor hetzelfde. Een vergunning om in deze stad te mogen leven,wonen,werken....sterven? Bij de tweede groep gaat het er anders aan toe. Er zit veel minder volk, de huidskleur variëert meestal van witroze over zachtgeel tot bruin getint (door de zon). Soms staat er ook iemand die tot de eerste groep lijkt te behoren maar dat is dan meestal iemand waarop een ander uit de tweede groep verliefd is geworden. (U volgt nog hoop ik)
Er worden geen nummers aangekondigd op een digitaal bord. Iedereen die hier zit wordt verondersteld goed Spaans te kennen en het nummer te horen afroepen. De dames die het nummer afroepen zitten achter een grote glasplaat met onderaan een gleuf van plusminus 25 cm om documenten in ontvangst te nemen of terug te geven. De kans dat je je nummer van de eerste keer hoort afroepen en begrijpt is klein maar aan de muur hangt een brief in A4 dat je als de beurt voorbij is je terug een nummer moet gaan halen en opnieuw aanschuiven. Gehandicapten en zwangere vrouwen hebben altijd voorrang. Dat is mooi geregeld, beter dan in België want iedereen respecteert deze regel. Ook kun je pech hebben dat er zich net voor jou een paar "gestores" hebben aangemeld. Dat zijn mensen die de hele handel van documenten in jou plaats doen voor het luttele bedrag van 1500 USdollar per persoon. Bovendien werken ze 3, 5, of meer dossiers tegelijk af waardoor een persoon aan het loket de wachttijd al vlug met een half uur of meer doet oplopen. Dus boekskes lezen en verstrooid zitten te wachten of in slaap vallen is er niet bij. Als alles toch nog meevalt en je mag naar de kassa gaan om te betalen is iedereen gelukkig. Mensen die van de kassa terugkomen hebben lachende gezichten. Daarna hoef je alleen nog te wachten tot ze je paspoort terugbrengen met het visa erin. "Esperar un ratito por favor" duurt dan nog plusminus 45 minuten. Helemaal op het einde moet je nog een parafke zetten. De bediende feliciteert je dan met een kleuterschoolachtig "Bravo" en klaar is kees. bedankt en tot volgend jaar.
Ik denk dat ik Kafka nog eens terug ga lezen om dit alles wat beter te begrijpen. Troost is dat de Argentijnen dit op dezelfde manier moeten doorlopen (al of niet met ((onbetaald)) werk-of schoolverzuim). Er is dus zeker geen sprake van racisme al worden de mensen uit de "primer mundo" toch wel iets vriendelijker behandeld.
Tot zover onze ervaring met de "tramités" gedurende de laatste weken van augustus.
Geen foto's wegens streng verboden. Jammer, het thema is onuitputtelijk in woord en beeld...
Tot binnenkort
Luc en Marleen