De berichtgeving begint bij het eerste natuurpark dat de naam heeft van "Ischigualasto". Dit klinkt redelijk dinosaurusachtig en dat is goed geraden want die beestjes hebben hier écht geleefd miljoenen jaren geleden. De meer gebruikte naam voor dit natuurgebied en Nationaal park is:"Valle de la Luna" of maanvallei. Het landschap vertoont eerder grijze kleuren maar plots duiken er rotsen op met tinten van geel (solfer), groen (koper), donker grijs (ijzer) en nog meer varianten. In dit gebied zijn drie lagen die boven elkaar lagen door de jaren heen naast elkaar te komen liggen door verschuiving van aardplaten. Voor archeologen is dit een aardsparadijs. Voor onze ogen die van natuur houden een paradijs op aarde. Mooi om te zien en we vallen van de ene verbazing in de andere. Door de erosie van de verschillende samengestelde lagen hebben zich grillige rotsen gevormd. De mens heeft ze natuurlijk namen gegeven. Onder andere zien we hier waar de Egyptenaren hun inspiratie haalden voor de sfinx in Caïro!!! Deze is natuurlijk ontstaan.
Indrukwekkend is ook de "Cancha de Bolas" (zie foto), het ballenveld. Tot onze verbazing staan er eveneens ongevraagd mooie cactussen langs de kant zo groot als wijzelf en net in bloei. Omdat we buiten het hoogseizoen reizen bestaat ons konvooi uit slechts een wagen of 6. De gids geeft deskundige uitleg... in het Spaans. We mogen niets aanraken, oprapen, enz. Dit terrein mag bezocht worden maar moet bewaard blijven voor het nageslacht.
Overdonderd door deze natuurpracht rijden we nadien verder naar ons hotel "Cañon de Talampaya". Het is een nieuw hotel dat we dus geboekt hadden en het voordeel van de twijfel gegeven. Marleen bleek hier perfect gekozen te hebben. De mooie ligging,
de zalige sobere architectuur, de vriendelijkheid van het personeel, het lekker eten. Herman heeft ons bijna de hele reis herinnerd aan de beste steak die hij daar gegeten heeft. Een oase van rust.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten