We hebben in het verleden al eens bericht over deze plaats. Een bar-restaurant geschoeid op Amerikaanse leest in de stad Buenos Aires. Dit restaurant is ondertussen een van onze favoriete plaatsjes om eens door te zakken. We bezochten het vroeger altijd na de golfles maar sinds we onze eigen uitrusting hebben is het niet meer mogelijk. Het materiaal is net wat te opzichtig om ermee binnen te stappen. Maar onlangs waren we er toch weer eens verzeild geraakt op een "happy hour". Het is er dan erg druk en de sfeer is moeilijk te beschrijven. Het doet ons wat denken aan "de engel" in Zandhoven, ook op Amerikaanse leest geschoeid trouwens. Een geoliede machine waar alles "smoothly" verloopt. Aandacht voor de klant, vriendelijkheid, "snelheid en efficientie". Dit is het opschrift dat zich achteraan in de keuken bevindt en waarvan ik graag een foto had gemaakt. De eerste maal dat we de Kansas bezochten had ik al een foto van de (open) keuken willen maken maar dit werd me (vriendelijk) verhinderd. Nu, zoveel maanden later zijn we er al gekend en min of meer tot de goede klanten gerekend. Dus vroeg ik aan Ruben, een van de verschillende barmannen die tevens een overbuur is van ons hoe ik deze foto zou kunnen maken. Ruben pleegde overleg met een collega en vroeg me of ik mijn camera wilde geven.... Ze vertrokken dan met zijn tweeën alsof ze een aantal zaken naar de keuken brachten. Dit gebeurd dus regelmatig waarbij de af te wassen spullen naar de keuken gebracht worden, afgedekt met een grote witte serviette. Mijn camera verdween dus onder een witte serviette en de twee barmannen liepen als in een slapstick naar de keuken met een uitgestreken gezicht. Alleen Marleen en ik wisten beter. Na enkele minuten keerden ze terug en stond de bewuste foto op mijn camera... Later op de avond kregen we het gezelschap naast ons van Deborah en Ramtin, uit Californië. Een koppel dat zich verloofd had in Buenos Aires en Ramtin had haar net op deze avond ten huwelijk gevraagd. De verlovingsring, een festijn van diamanten schitterde aan haar hand. Hun geluk was nog groter toen ze bemerkten dat wij (ook) Engels spraken. Ramtin is afkomstig van Iran en als kleine jongen met zijn ouders gevlucht naar de Verenigde Staten.
Deborah leek wel Argentijnse maar is dus Amerikaanse met tot nu toe mij onbekende roots. We zullen elkaar hopelijk nog eens ontmoeten hetzij in Buenos Aires, hetzij in San Diego waar ze nu wonen (U.S.A.)
In de "Kansas" is het altijd een beetje feest en we ontmoetten er reeds verschillende interessante mensen. Ramtin heeft lang in Duitsland gewoond en gewerkt maar studeert nu geneeskunde. Een studie die zowel de Westerse als de Oosterse geneeskunde omvat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten