maandag 31 mei 2010

Molinos (vervolg)






Waar de tijd bleef stilstaan....

Reis Cuyo & Noa (vervolg): Molinos






Langs een moeilijke weg geraken we in "Molinos", een beeldig dorpje waar de tijd al een paar honderd jaar lijkt stil te staan. Alles is er in perfecte staat en wordt met subsidies mooi onderhouden. Het hotel "Hacienda de Molinos" is eveneens een oase van rust midden in de natuur. Er is een school, politiekantoor, chinees restaurant, ontspanningslokaal, manège, alles op een paar vierkante kilometer. De mensen komen werken in het dorp en keren 's avonds terug naar hun eigen nog meer desolate en afgelegen plaatsen via de stoffige wegen.

donderdag 20 mei 2010

Vacuñas (soort kleine lama's)




De foto's spreken voor zich. Deze zeer benieuwde dieren houden ons stevig in de gaten en blijven staan poseren voor de foto. Toch anders dan in de zoo achter tralies...

San Antonio de los Cobres (vervolg)






In San Antonio de los Cobres blijven we 1 nacht. Er is niet veel te zien. Het is er zeer stofferig omdat vrachtwagens hier aan te hoge snelheid het dorp inrijden. Bovendien steekt er een sterke wind op die een wandeling haast onmogelijk maakt. We voelen ons bovendien niet zo lekker door de grote hoogte. We drinken cocathee en knabbelen wat cocablaren (ja van de cocaïne, maar onverwerkt). Ik ga even buiten om wat foto's te maken en steek bij het terugkomen de sleutel van de voordeur in mijn broekzak na de deur zorgvuldig gesloten te hebben. Als de bediende van het hotel komt vragen of iemand de sleutel gezien heeft kan ik me hier niets meer van herinneren! Later duikt de sleutel weer op als in mijn broekzak ga voor een zakdoek. Verveeld breng ik hem naar de receptie. Met de glimlach neemt de bediende hem in ontvangst. Hij is duidelijk zulke vergetelheden gewoon. De hoogte bezorgt me de hele nacht vervelende hoofdpijn. Het ontbijt is bijzonder sober en ik ben blij als de weg daarna wat daalt naar normale hoogten. We kruisen herhaaldelijk de spoorweg van de "Tren de las nubes" (de trein der wolken), een der hoogste spoorwegen ter wereld. Het is een toeristentreintje dat er 15 u over doet langs talloze bruggen en tunnels en wondermooie landschappen om aan te komen in San Antonio de los Cobres.

Reis Cuyo en Noa (vervolg): San Antonio de los Cobres






Voordat we dit stadje (of dorp of nederzetting) bereiken zien we een wegwijzer naar een restaurantje "in the middle of nowhere". Iedereen heeft honger en we doen de omweg om iets te gaan nuttigen. We zijn de enige klanten in dit dorpje van 1 familie. Volledig zelfbedruipend. Lemen huisjes die wonderwel de hitte trotseren en binnen wat koelte bieden zonder airco. De tafels uit zoutsteen gemaakt, de stoelen met zitjes in koeiehuid. Buiten een lemen oven en een zonneoven om te koken op zonne-energie, neen dit is geen schotelantenne! Een doucheruimte met warmwater opgewekt door zonnepanelen. Een restaurant, een kerkje. Alles onder een blakende zon in een absolute stilte. Zelfs de hond blaft niet om het plaatje zeker niet te verstoren. Een vriendelijke mevrouw ontvangt ons hartelijk en serveert eten en drinken. Lekker, goedkoop en vooral met liefde bereid. Het is er uitzonderlijk netjes. De omweg zeker waard. Hierna resten er nog maar een 20 km tot San Antonio de los Cobres dat op 4890m hoogte ligt. Het hoogste punt van de reis dat we met de wagen aandoen.

Reis Cuyo en Noa (vervolg): Salines Grandes






We rijden langs een der grootste zoutmijnen ter wereld. De eindeloze witte vlakte wordt alleen onderbroken door zorgvuldig uitgehakte rechthoeken. De bovenste laag met bevuild zout wordt eerst weggeschept waarna het maagdelijk witte zout wordt opgehaald en verwerkt. De arbeiders die dit werk verrichten zijn Indianen. Ze krijgen ongeveer 6 euro om 1000kg!!! materie te verwerken. Ze moeten van ver komen met aftandse brommertjes of busjes over de stofferige wegen. De rit is mooi maar zeer stofferig. Ik denk niet dat ze de schoonheid van het landschap nog zien. Zoals met veel dingen is de eerste aanblik de mooiste en zal de beste herinneringen oproepen later. Voor ons een enige plaats met een glasheldere horizon tussen blauwe lucht en witte vlakte.

Reis in Cuyo en NOA (vervolg) Tilcara en Humuaca






Deze dorpen liggen in een sprookjesachtige omgeving. Weinig toeristen combineren deze bestemming met een eerste bezoek aan Argentinië. Het ligt dan ook niet voor de hand. Weinig wegen, meestal zand of kiezel, veel stof, weinig inwoners. de natuur daarentegen is overweldigend. De lokale bevolking is zeer vriendelijk. Men helpt met informatie over het weerbericht. Dit is essentieel omdat bij regenweer sommige wegen worden gesloten wegens gevaar van instorting of wegspoelen door overvloedige regenbuien. Er valt slechts 200ml regen per jaar. Hiervan kan 1/4 neerslagen gedurende 1 onweer. De lokale bevolking verkoopt handwerk, juwelen, kledij, muziekinstrumenten enz... Ook de lokale gerechten worden er opgediend in kleine, gezellige en mooi verzorgde restaurantjes. Onvergetelijke routes brengen je naar de verschillende bestemmingen. Daartussen alleen zon, wolken, maan, sterren en nooitgeziene rotsformaties met veel kleurschakeringen. Hier en daar staan dieren nieuwsgierig te kijken naar de weinige voorbijgangers. Struisvogels, ezels, lama's, vicuñas, gordeldieren, alles overcirkeld door vogels van vele pluimages.

zondag 9 mei 2010

Reis in Cuyo en NOA (vervolg):Purmamarca






In Purmamarca, onze eerste halte na de vlucht van Cordoba naar Salta belanden we weer in een oase van rust. Onze tweede huurauto is een Ford Ranger, eigenlijk een pick-up (4x4) met nog een deksel op de kofferbak. Een wreed groot masjien met gloednieuwe banden. Na een aantal km wennen voelen we er ons toch comfortabel in. Vooral dat je met zo'n bak niet opvalt als toerist. De locals rijden bijna allemaal met zoiets en de Argentijnse nummerplaat en getinte ruiten doen ons helemaal opgaan in het plaatselijk verkeer. We logeren die avond in "Manantial de Silencio".
Een prachtig pand buiten het dorp gelegen tegen de bergwand. De rust is er totaal, de keuken overheerlijk, de bediening discreet maar perfect. De kamers ruim en tip-top in orde. We vallen met ons spreekwoordelijk gat weer ferm in de boter. We laten ons dan ook verwennen na een rit door pure adembenemende natuur. De rotsen zijn hier meerkleurig naargelang de ouderdom en het hoofdbestanddeel in de verschillende gesteenten. Alles miljoenen jaren oud en ongeschonden. Grijs, rood, goud, geel, bruin alles door of naast elkaar.
Bovendien is het schitterend weer en genieten we met volle teugen. We blijven twee dagen in dit hotel en verkennen van hieruit de omgeving. Goede wegen, betrekkelijk weinig toeristen en opeenvolgende kleine dorpjes met een Indiaanse bevolking. Deze mensen verkopen wel dingen maar dringen niets op en het is aangenaam om met hen te onderhandelen over prijs en kwaliteit. Marleen koopt wat sjaals en ik een panfluit, een instrument dat ik nog graag zou bespelen maar er nog nooit tijd voor vond.

zaterdag 8 mei 2010

D.N.I.(Documento Nacional de Identidad)


Na anderhalfjaar "tramites" of formaliteiten zijn we eindelijk in het bezit van onze DNI of "documento nacional de identidad". Hierover doen de wildste verhalen de ronde maar iedereen huivert bij de gedachte aan het lange wachten. Allerlei documenten worden afgedrukt en opgesteld. Meerdere malen hebben we onze vingerafdrukken moeten geven en wachten in zeer grote gebouwen met 200 tot 300 wachtenden vóór u. Soms buiten wachten ten tijde van de Mexicaanse griep. Je kan ook niet veel lezen want je naam kan worden afgeroepen en dan moet je naar voor gaan, zoniet gaat je beurt voorbij en moet je terug een "turno" (beurtrol) halen en opnieuw aanschuiven. Er zijn speciale mensen (gestores) die de DNI voor jou kunnen afhandelen. Het kost 3000 USDollar. De levertijd is dezelfde, alleen schuiven zij in jou plaats aan. Je moet dan ook nog zelf gaan om je handtekening af en toe te plaatsen. Alles samen denk ik niet dat we er meer dan drie volle werkdagen mee bezig geweest zijn maar het is vooral het psychologisch ongemak en de onzekerheid die het zwaar maken. Sommigen zeggen, DNI, daar geraak je nooit aan! Ondertussen is het dus gelukt en hebben we maar de volgende dag al een feestje gegeven voor wat vrienden.
Het grote voordeel is dat je met een DNI goedkoper kan reizen, genieten van allerlei voordelen bij boekingen per internet enz. Bovendien moet de Argentijn dezelfde procedure doorlopen voor zijn DNI. Het heeft iets Kafkaiaans. Ook het personeel dat er werkt heeft dat. Voor hen zijn de rijen mensen uitzichtsloos en het is niet zoals aan een kassa dat je de file wegwerkt door wat sneller de produkten in te scannen. Dus gaan ze praatjes maken onder elkaar en voortdurend elkaar consulteren in verband met de dossiers.
Maar eind goed al goed en nu maar hopen dat we hem niet verliezen want dan begint alles opnieuw.