maandag 28 september 2009

Posadas






In deze stad ervaren we veel mooie plaatsen maar ook minder fraaie kanten (op weg met de taxi naar de luchthaven). Ieder bezoek heeft een dubbele invalshoek. Mooi of niet maar altijd boeiend. Omdat ik van in het begin besloten heb geen armoede te fotograferen en de confrontatie hiermee voor mezelf te houden zullen jullie ook een vrij modern Posadas zien. Het centrale plein is de plaats waar iedereen samenkomt. De koepelschildering in de kathedraal doet me aan Zuid-Afrika denken. Beeldhouwwerken, fonteinen, trendy restaurant, enz...

De missie van San Loreto





Deze missie is veel groter dan de vorige maar er bleef minder van bewaard. We zijn er alleen met de gids die ons rondleid in het Spaans maar met liefde voor de site. Deze bestaat uit 75 ha regenwoud waar de natuur soms opnieuw de plaats inneemt van het bouwwerk. Er heerst een volledige stilte. De zon is intens aanwezig en priemt tot op de grond door het hoge gebladerte. Nog nooit voelde ik me zo opgenomen door een ruïne. Het zijn altijd "oude stenen" maar hier lijk ik wel terug te gaan naar de periode waarin het allemaal levend was. Wij krijgen min of meer hetzelfde verhaal als in San Ignacio mini maar het stoort niet. Ik heb hier verder niet veel woorden voor. Dan maar enkele beelden in de hoop dat ze een fractie kunnen overbrengen van onze ervaringen.

Misiones: ruines van San Ignacio mini en San Loreto






De weg van Iguazu naar de ruines van San Ignacio bedraagt ongeveer 250 km. De weg is in goede staat en zo zien we weer een stuk van een onmetelijk land waar we doorrijden. Het regenwoud is zo uitgestrekt en zover het oog het toelaat zien we regenwoud, dennebomen van 50 jaar oud en ceders en nog andere soorten sjieke bomen waar ik de naam al vergeten ben. Onderweg soms mooie huizen met daarrond vele kleine zeer bescheiden woningen. We denken dat het van een eigenaar is van een stuk woud met de arbeiders die er werken in de bosbouw daarrond wonend! We rijden met een "remis", een auto met chauffeur zoals een taxi maar zonder meter. De prijs wordt vooraf afgesproken. Die was behoorlijk hoog voor het stuk dat we moesten afleggen maar toen we zeiden dat we een bus zouden nemen kwam de chauffeur met een voorstel aan bijna halve prijs. Niets moeten uitzoeken. Stoppen waar je wil. Alles bezoeken met een privégids ter plaatse (soms in het Engels,dan weer in het Spaans). We hebben er geen spijt van. De chauffeur was een super discrete knappe man die zijn taak onberispelijk volbracht. Hij zette ons uiteindelijk af bij het hotel in Posadas, de hoofdstad van Misiones. De ruines zijn een getuigenis van hoe de Jesuïten vanaf 1609 een aantal missies opzetten in samenwerking met de Guarani-indianen. Ze leefden in gemeenschappen en werkten samen met de Jesuïten aan de bouwwerken van hun gemeenschap. De Guarani's werden in bescherming genomen tegen de Portugezen maar ook wel sterk betrokken bij de godsdienst die de Jesuïeten naar Misiones brachten. Het bouwwerk van San Ignacio nam 30 jaar in beslag en werd later in brand gestoken. Wat er nog van overblijft wordt nu langzaam gerestaureerd en bewaard voor de geschiedenis. De sfeer is indringend. We zijn er quasi alleen met de gids die ons in vrij behoorlijk Engels het verhaal doet van de gemeenschap. Moest dezelfde situatie zich voordoen ano 2009, zouden ze zeker als sekte benoemd worden.

Iguazú in de provincie "Misiones"






Net terug van een week in het uiterste Noorden van Argentinië. Althans aan de oostkant want in het westen zijn er nog noordelijker gelegen plaatsen. Iguazú is een nationaal park dat erkend is als werelderfgoed van de Unesco. In het park zijn er een 275tal watervallen die via wandelpaden, passerellen en een lift te bekijken zijn van erg dichtbij. Zowel van Braziliaanse als van Argentijnse zijde is het een spektakel en nooit gezien schouwspel van licht en water, nevel, regen en zon. Dank zij de watervallen lokt het park erg veel toeristen en het is een stevige bron van inkomsten voor wie er een kruimel kan van meepikken. Je kan het natuurlijk ook jammer vinden dat de natuur er niet ongemoeid gelaten werd maar waarschijnlijk zouden dan slechts heel weinig gegadigden van deze unieke plek kunnen genieten. Het park telt 67.000ha maaar daarrond ligt gewoon nog een regenwoud van véél meer ha dan je kunt vermoeden. Wij kozen dus om het bezoeken als een toerist met treintje, boot, te voet en alle aangeboden middelen. De foto's geven natuurlijk maar een deeltje weer van de ervaring die je hebt als je tussen al dat mooie watergeweld staat. Water was er van alle kanten want het regende er zelfs een hele dag. Maar gelukkig reist de Belg meestal grondiger dan Amerikanen of Japanners die het park bezoeken voor een halve dag en dan weer terugvliegen naar Buenos Aires of een andere bestemming. We hebben er drie dagen van genoten. De toeloop viel ook mee omdat we in een voor-lente periode gegaan zijn. Men had ons gewaarschuwd voor de warmte en dus hadden we vooral lichte spullen meegenomen. Maar de winterprik die we nog in Buenos Aires hadden achtergelaten reisde mee naar Iguazú. Uiteraard is deze bestemming door veel inwoners van Argentinië nog niet bezocht en staat het op de verlanglijst van vele "porteño's" (inwoners van BsAs). Wie Argentinië bezoekt moet zijn plaatsen kiezen of heel veel tijd hebben. Het land is onmetelijk groot en mooi. De hoogtepunten (plaatsen die een "must" zijn) liggen soms 3000km van elkaar. In België gaan we toch ook niet naar de Noordkaap en Calabrië (zuid-Italië) in 1 reis. Wij alvast niet. We willen van iedere plek genieten en de tijd nemen om alles te absorberen. Hierbij enkele foto's....

zaterdag 19 september 2009

Casa FOA






Al sinds 25 jaar wordt er in Buenos Aires ieder jaar een designbeurs ingericht met als naam Casa Foa. Foa is de afkorting van een vereniging van artsen die zich bezighoudt met de bestrijding van oogziekten. De opbrengst van de beurs/tentoonstelling gaat volledig naar het FOA-fonds. Er is een commercieel deel waar de hoofdsponsors zich voorstellen met de laatste snufjes van hun producten en een ander deel waar kunstenaars/studenten enz. een creatieve interpretatie brengen. De beurs gaat ieder jaar door in een speciaal gebouw in Buenos Aires dat voor de gelegenheid wordt omgetoverd tot een echte showroom van design. de firma's die sponseren zijn fier op hun deelname en zetten het beste van hun kunnen neer.
Enkele namen ook gekend in België zijn: Philips/Knauf/Movistar/Volkswagen/Whirlpool en vele anderen.
Dit jaar ging het door in één van de gebouwen van de Hyppodroom van Palermo (centrum BsAS).
Enkele foto's zeggen weer meer dan 1000 woorden maar erbij zijn kan ik hier moeilijk weergeven....!

maandag 14 september 2009

US open in New-York

Gisteren won Kim Clijsters de finale van de dames !!!
Vandaag won de Argentijn Del Potro (6de van de wereld) de finale bij de mannen tegen niemand minder dan Roger Federer!
Merkwaardig toeval dat wij dit hier mogen meemaken. Het is geleden van in de jaren 70 (77?) toen de Argentijn Vilas won.
België en Argentinië, beiden met een winnaar van de US open 2009 !!!

vrijdag 11 september 2009

Verblijfsvergunning

We hebben onze verblijfsvergunning eindelijk kunnen verlengen voor een jaar. Hiertoe zijn we 4 keer bij de "immigratiedienst" geweest gedurende 1 à 3 uur en 1x op de kanselarij voor wettiging van documenten. De administratieve diensten van de staat werken onefficiënt en tergend traag maar in België is dat ook zo, alleen hebben de meesten van ons die in België wonen daar nooit of zelden mee te maken. We ondervonden een aantal overeenkomsten met de aanvraag van onze eerste verblijfsvergunning in Brussel op de Argentijnse ambassade. De bediening was er voortreffelijk en efficiënt maar de schellen vielen van mijn ogen toen ik de medewerker een paar omslagen bestemd voor de administratie in Argentinië zag verzegelen met VLOEIBARE RODE WAS waarin dan een stempel van de ambassade werd gedrukt. Deze documenten die ondertussen hier een jaar bewaard werden moesten nu terug worden opgevraagd om te zien of we inderdaad nog solvabel waren, een vast adres hadden, nog getrouwd zijn, enz. Een bewijs van goed gedrag en zeden kregen we bij de politie na drie uur aanschuiven buiten op straat (wegens verbod op veel mensen samen in één ruimte als gevolg van de maatregelen tegen verspreiding van het virus van de Mexicaanse griep).
Op de immigratiedienst voor de verblijfsvergunning zijn de diensten opgesplitst in "Mercosur", de landen van Zuid-Amerika en "No Mercosur", de rest van de wereld. Bij de eerste groep zitten een paar honderd mensen samen. Ze wachten gelaten tot hun volgnummer verschijnt op een digitaal bord. Er wordt veel heen en weer gelopen tussen de verschillende kantoren, de kassa, loketten om allerlei bewijzen in te dienen enz. De huidskleur van de mensen heeft alle tinten van bruin. Koffie met een beetje melk tot meer melk en minder koffie. Er zijn prachtige mensen bij. Een vrouw, klein,gebogen, niet jong meer, leek helemaal uit de Andes naar beneden te zijn gewandeld om na een busreis van meer dan 1000km aan te landen in Buenos Aires. Wat brengt haar dan tot hier om in de mierenhoop te komen leven in deze stad, denk ik dan. Iedereen komt voor hetzelfde. Een vergunning om in deze stad te mogen leven,wonen,werken....sterven? Bij de tweede groep gaat het er anders aan toe. Er zit veel minder volk, de huidskleur variëert meestal van witroze over zachtgeel tot bruin getint (door de zon). Soms staat er ook iemand die tot de eerste groep lijkt te behoren maar dat is dan meestal iemand waarop een ander uit de tweede groep verliefd is geworden. (U volgt nog hoop ik)
Er worden geen nummers aangekondigd op een digitaal bord. Iedereen die hier zit wordt verondersteld goed Spaans te kennen en het nummer te horen afroepen. De dames die het nummer afroepen zitten achter een grote glasplaat met onderaan een gleuf van plusminus 25 cm om documenten in ontvangst te nemen of terug te geven. De kans dat je je nummer van de eerste keer hoort afroepen en begrijpt is klein maar aan de muur hangt een brief in A4 dat je als de beurt voorbij is je terug een nummer moet gaan halen en opnieuw aanschuiven. Gehandicapten en zwangere vrouwen hebben altijd voorrang. Dat is mooi geregeld, beter dan in België want iedereen respecteert deze regel. Ook kun je pech hebben dat er zich net voor jou een paar "gestores" hebben aangemeld. Dat zijn mensen die de hele handel van documenten in jou plaats doen voor het luttele bedrag van 1500 USdollar per persoon. Bovendien werken ze 3, 5, of meer dossiers tegelijk af waardoor een persoon aan het loket de wachttijd al vlug met een half uur of meer doet oplopen. Dus boekskes lezen en verstrooid zitten te wachten of in slaap vallen is er niet bij. Als alles toch nog meevalt en je mag naar de kassa gaan om te betalen is iedereen gelukkig. Mensen die van de kassa terugkomen hebben lachende gezichten. Daarna hoef je alleen nog te wachten tot ze je paspoort terugbrengen met het visa erin. "Esperar un ratito por favor" duurt dan nog plusminus 45 minuten. Helemaal op het einde moet je nog een parafke zetten. De bediende feliciteert je dan met een kleuterschoolachtig "Bravo" en klaar is kees. bedankt en tot volgend jaar.
Ik denk dat ik Kafka nog eens terug ga lezen om dit alles wat beter te begrijpen. Troost is dat de Argentijnen dit op dezelfde manier moeten doorlopen (al of niet met ((onbetaald)) werk-of schoolverzuim). Er is dus zeker geen sprake van racisme al worden de mensen uit de "primer mundo" toch wel iets vriendelijker behandeld.
Tot zover onze ervaring met de "tramités" gedurende de laatste weken van augustus.
Geen foto's wegens streng verboden. Jammer, het thema is onuitputtelijk in woord en beeld...
Tot binnenkort
Luc en Marleen

Verhuisd!


Hallo iedereen,

We zijn nu al twee weken verhuisd naar het nieuwe appartement. De verhuis is prima verlopen. We deden veel tevoet vooraf weg met een paar valiezen op wieltjes (het is maar "a few blocks away"). Dan hebben we nog twee kleine peugot's gevuld met dozen of beter gezegd 1 peugot 206, 2 keer. Tenslotte de verhuisdag zelf hebben we de grote stukken verhuisd met een Jeep/pick-up die hier veel rijden. Een portier uit onze vorige buurt doet ook leveringen en verhuizingen en we hebben alles in 1 keer kunnen laden.
De frigo stond wel achter op de (open) laadklep. De tafel die boven op het dak lag te wachten op een geschikte plaats hebben we er op het laatst "aangeplakt" en met touwen tegen de matras getrokken. Eduardo heeft veel ondervinding op dat vlak. De matras was het enige stuk dat niet in de lift kon maar dat hebben we wel gevoeld. 9 verdiepingen hoog (je moet eerst naar min 1 om de trapzaal te vinden en dan naar het achste). De fysiek is niet meer zoals het moet maar ik ga me misschien kandidaat stellen om matrassen mee naar boven te verhuizen. Er zijn 15 verdiepingen en de helft van de appartementen zijn nog onbewoond.(!!!)
Ook het zwembad heb ik al geprobeerd maar ondanks een buitentemperatuur van 20°C was het water bbbbbbiiiiiiitttttttttttteeeeeeeeeeeerkoud. Ik heb er toch een kwartiertje kunnen inblijven. Heerlijk om nog eens te zwemmen na lange tijd. Op de foto Juan,vriend/helper en Eduardo, de verhuizer met pick-up.
Luc en Marleen